FELIZMENTE INHUMANOS

Les aseguro que no me gustaría comenzar esta columna con ese hálito pesimista que ya le ronda a demasiada gente, pero, en honor a la verdad y a los sucesos que poco a poco van acaeciendo, considero que lo peor de la crisis económica y moral que padecemos aún está por llegar.

Ambas crisis van de la mano y, asombrosamente, no veo que nadie esté haciendo algo para que, al menos en este país de pandereta tropical, se vayan zanjando ciertas necesidades básicas de las personas que más lo necesitan: Un millón y medio de familias con todos sus miembros en paro, comedores sociales colmados, jóvenes que desertan de este país en busca y captura de una oportunidad de trabajo... Y es que poseemos un Gobierno sumamente incapaz e ilusorio, y una Oposición a este Gobierno bastante dormida en sabe Dios qué laureles.
La culpa de toda esta debacle: Los políticos, la Patronal, los Sindicatos de “viva la vida” y nosotros mismos. Es duro decir esto, pero todos somos de una u otra manera cómplices de lo que está sucediendo, somos culpables de que haya daños colaterales que padecen los más débiles, los pobres, los de siempre.
La idea ego centrista de vivir por y para el dios dinero nos ha llevado al punto en el que estamos. Educación igual a dinero; ocio igual a dinero y, casi todos nuestros actos y tendencias igual a dinero. Nos hemos movido por el verde papel, dejando de lado la tolerancia, el bien común y la igualdad entre las personas. Que no les quepa la menor duda: Estamos pagando (todos) la sinrazón de una minoría que nos ha lavado el cerebro durante décadas haciéndonos pensar que necesitábamos de todo, que debíamos trabajar y endeudarnos para conseguir de todo, cosas que ahora vemos que no son nada de nada. Hemos sido y aún lo somos, felizmente inhumanos; no podemos decir que nos hayamos comportado con equidad, tendiendo la mano a las personas más desprovistas. Ahora pagamos las consecuencias, y no obstante a día de hoy aún son muchos los que se dejan llevar por los discursos vacíos de unos líderes de todo a cien, guías que no buscan más que apretarnos aún más los machos con promesas –ya lo verán ustedes- que no se cumplirán jamás.
Theodor Mommsen dijo: “Cuando el hombre ya no encuentre placer en su trabajo y trabaje sólo para alcanzar sus placeres lo antes posible, entonces, sólo será casualidad que no se convierta en delincuente”. Y tal vez eso sean la gran mayoría de personas en medio de este trance existencial: “Delincuentes”; seres hoscos que no saben o no quieren saber que para salir de la crisis actual hay al menos 3 útiles fundamentales: La caridad, la justicia y el sacrificio por y para los demás. Si esto no se lleva a cabo cuanto antes, sin duda, la crisis, fatalmente, irá en aumento.
Alexander Vórtice
Escritor y poeta

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Boas Sísar,

Noraboa por esta entrada, é unha visión pesimista, pero moi realista da sociedade, non só española, tan só tes que ir a países que son veciños pra ver exactamente o mesmo.

Onte fiquei abraiado co patetismo humano, coma 85.000 persoas deixaban deleitar polos sorrisos plásticos dun xogador de fútbol, e a xente berraba coma tola... Incrible que na nosa sociedade veneremos o luxo e o poder, por riba de moitos valores, da honradez, da xenerosidade, da solidaridade.

Incrible o espectáculo mediático de onte, ¿canta xente habería no Bernabeu se no canto de Cristiano Ronaldo fora Vicente Ferrer? supoño que nin tan sequera a metade de xente...

É triste a realidade do noso mundo. Pero sempre manteño a esperanza, porque aínda non somos poucos os que cremos nun mundo diferente, máis xusto e honrado...

Un saúdo Sísar, espero seguir lendo o teu blog con tanta ansia coma sempre. Pero sempre estarei atento á crítica (construtiva, por suposto). Un saúdo!

Sísar dijo...

A verdade é que encántame os artigos de Alexander que os poñen tódolos martes no Diario de Pontevedra. Sempre se centra no individuo y tódalas súas reflexións xiran en torno a él.

O de Cristiano a min non me sorprendeu nadiña. O fútbol ten esta forza e dahí que se paguen esas millonarias cifras por unha persoa sola. Ademáis eu penso que en épocas de crise como a de agora un acto gratuito coma éste fai que a xente se ilusione moi doadamente.

Non deixes de criticarme nunca, eu teño este blogue para compartir opinóns persoais e poder aprender a través do debate e a confrontación de ideas. O enriquecemento que obtiven leíndo a xente coma tí ou Breo, por pór un exemplo, é algo que sempre agradecerei.

Unha aperta

M. dijo...

http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,1909486,00.html

Sísar dijo...

He leído alguno también en The Economist M. pero creo que ninguno analizando tan de cerca nuestra cituación.
Leyendo estas cosas uno se pregunta qué cóño hacen los del Metal manifestándose (justo lo que tienen empleo) mientras los más de 4 millones de parados permanecen impasibles ante esta dramática situación.

¿Qué es el diálogo social? Llevo como 2 años oyendo esa palabra y todavía no sé lo que es. ¿Qué todo siga igual? Mucho diálogo social pero no ha habido ni una sola reforma en el sistema, ni una. Minetras unos tienen todos los privilegios y otros no tienen ningunos. Caminamos gracias a los sindicatos de este país a la creación de 2 clases muy diferenciadas, similares a las de Sudamérica.

Un saludo