Extracto do Manifesto do Presidente do PpdeG con motivo da festividade do 24 de Xullo

Brillante discurso de Alberto Núñez Feijoo en el Panteón de Gallegos Ilustres, en San Domingos de Bonaval, del que me quier hacer eco por su claridad y perfecta armonía de un sentimiento galeguista abierto al mundo.

Galicia ten, como poucas outras culturas, un Panteón que honra a Memoria das persoas que máis contribuiron a súa grandeza. Un Panteón, que, como tantas outras cousas boas, foi promovido polos rexionalistas galegos a finais do século XIX, para que en palabras dun deles, os galegos poidésemos atopar "en su vida la pasada grandeza de nuestra patria" e pedirlles "inspiraciones para nuestro presente y nuestro porvenir".

Evidentemente, á diferenza do que acontece na famosa abadía benedictina de Westminster, non están todos os que son. E aproveito a ocasión para unirme con entusiasmo á proposta do Presidente da Real Academia Galega: na nosa dominica abadía de Bonaval deberían estar máis, se non físicamente, alomenos simbólicamente. Como o propio Presidente da Real Academia escribíu, eiqui debe haber unha representación de todas as galegas e todos os galegos ilustres, con independencia de que a súa ideoloxía os levara a traballar pola terra desde tincheiras distintas e mesmo enfrontadas.

Pero, como en Westminster, si son todos os que están. Eiquí foron traidos a finais do século XIX os restos de Rosalía, gloria da súa patria", porque fixo universal á nosa lingua escribindo a mellor da súa poesía nas súas dúas linguas propias, o galego e o castelán. Eiquí xace Brañas, "bo cristiano, agarimo da terra e mestre da Escola compostelana", que loitou pola autonomía de Galicia dentro da unidade de España. Eiqui foron trasladados, en tempos máis recentes, os restos do gran Ramón Cabanillas, e soterrados os do mestre Asorey, que foron quen de esculpir o noso carácter cos seus poemas e coas súas esculturas. Eiquí foron traidos os restos mortais do ilustrado xeógrafo Domingo Fontán, autor do primeiro mapa científico de Galicia. Eiquí reposa, por fin na súa terra, como símbolo da reconciliación en torno as nosas institucións democráticas e autonómicas, o corpo de Daniel Rodríguez Castelao, que representa á xeración que nos deu o noso primeiro Estatuto de Autonomía, berce dunha mellor integración da nosa nacionalidade histórica na que el denominaba "Hespaña", con "H", para distinguila da España unitaria e centralizadora que tan pouco respectaba a histórica diversidade das Españas.

Faltan moitos, moitísimos, empezando polo propio Murguía e polo propio Valle-Inclán, por citar os dous bos e xenerosos que o Presidente Fraga tratou de traer a Bonaval. Pero os que están son mostra do mellor do galeguismo que, nós, os populares galegos, consideramos patrimonio común, e por elo mesmo, tamén propio. Está a lingua galega, e tamén a castelán. Están as artes e a poesía, pero tamén as ciencias. Están os ideólogos e políticos que, desde distintas concepcións vitais entenderon que o porvenir de Galicia pasaba polo autogoberno dentro dunha España respectuosa coas suas nacionalidades históricas e solidaria con todos os seus cidadáns.

Está o mellor do galeguismo aberto ao resto de España, de Europa, aberto a América e ao mundo; os galegos e galegas que souperon ver ao noso pobo unha das máis fermosas manifestacións da cultura universal.

Pois ben, ante eles reafirmamos co que somos, o compromiso con Galicia, con todos e cada un dos galegos e galegas cos que compartimos unha identidade propia, e que aspiramos a vivir nunha Galicia mellor, nunha España mellor, nunha Europa máis unida, en un mundo máis xusto.